چرا بعضی افراد عشق سفر هستند، ژن سفر دوستی - ارانیوز

برای سفر با تور پوکت همراه ما باشید. هیچ جا بهتر از سواحل زیبای تایلند نمیتواند خستگی را از تن شما بدر کند و تجربه آرامش را به شما بدهد.

کنجکاوی، حقیقت ثابت است، هر چقدر هم به تعطیلات و سفرهای مختلف بروید، عطش شما برای مسافرت و سیاحت سیر نمی شود. برای شما همواره چیزی جدید برای دیدن وجود دارد، چیزی که قبلا تجربه ننموده اید. از سفر های یک روزه لذت می برید و این را هم می دانید که خیلی چیزها را می توانید در طول 24 ساعت ببینید. شما علاقه مند به سفرها و پروازهای یک طرفه هستید که مقصد تعیینی نداشته باشد. تعیین کردن مقصد، احتیاج به برنامه ریزی دارد و شما در کل به قضیه برنامه ریزی علاقه ای ندارید. برنامه ها به اهداف اساسی اشاره دارند و با توجه به تجارب شما، سفر بدون برنامه همواره به هیجان بیش تر ختم می شود. شما از وقتی که یادتان هست، این گونه بوده اید (که احتمالا این موضوع به زمانی بر می شود که در دوران کودکی اولین سفر خود را تجربه نموده اید). طبق ادعاهای جدید علمی، ممکن است حتی قبل از این که سفر اول خود را تجربه نموده باشید، این ویژگی در DNA شما نقش بسته باشد. همان طور که در وبلاگ One Psychology گفته شده، میل ذاتی به سفر را می توان به یک ژن نسبت داد، که از لحاظ ژنتیکی از ژن DRD4 مشتق می شود و با سطح دوپامین مغز در ارتباط است. خود ژن که با نام DRD4-7R شناخته می شود، به خاطر ارتباط آن با افزایش سطح کنجکاوی و بی قراری در بیشتر موارد، با نام عامه پسند ژن سفردوستی شناخته می شود.

این ژن خیلی هم معمول نیست، در واقع فقط حدود 20 درصد از جمعیت دنیا آن را دارند. با این اوصاف، در نقاطی از دنیا که در گذشته اشتیاق سفر بیش تر بوده، این ژن شیوع بیش تری دارد.

با فرض این که تمام اشکال زندگی بشر از آفریقا نشات گرفته، شانشِنگ چِن در سال 1999 مطالعه ای را انجام داده است که این فرضیه را تایید می نماید که ژن DRD4-7R به احتمال زیاد در جامعه های مدرنی اتفاق می افتد که مردم آن طی چندین هزار سال پیش، بعد از خروج از آفریقا مسافت های طولانی تری را برای مهاجرت طی نموده باشند. چِن اشاره می نماید تمدن هایی که مسافت بیشتری از آفریقا دور شده اند، احتمالا بیش تر از افراد دیگر می توانند حامل ژن تغییرپذیر DRD4-7R باشند که مرتبط است با کنجکاوی و بی قراری.

مطالعه دیگری که توسط دیوید دابز از نشنال ژئوگرافی اجرا شده، این یافته ها را تایید می نماید و فقط به ارتباط آن با کنجکاوی و بی قراری صحه نمی گذارد، بلکه اشتیاق به سفر را نیز به آن مربوط می داند. بر طبق گفته دابز، حالت تغییر پذیری ژن DRD4-7R که مربوط می شود به بخش 7R آن، در افرادی نتیجه می شود که ریسک پذیرتر هستند و به دنبال جاهای جدید، ایده ها، غذاها و روابط نو هستند. او ادامه می دهد که حاملین این ژن عموما حرکت، تغییر و ماجراجویی را با آغوشی باز می پذیرند. در راستای گفته چِن، دابز نیز بخش تغییرپذیر 7R از ژن DRD4-7R را با مهاجرت بشر مرتبط می داند. وقتی که با جمعیت کم تحرک مقایسه صورت گیرد، یا آن هایی که بیش تر دوران زندگی خود را در یک مکان یکسان می گذرانند، انتظار می رود حمل ژن 7R در افرادی که جزو جمعیت مهاجرتی محسوب می شوند (آن هایی که سابقه جابه جایی را در طول زمان دارند) رایج تر باشد.

دابز پا را از این فراتر گذاشته و در حدود یک دهه بعد با انجام مطالعه ای آماری این نظریه را تایید کرد که ژن 7R در ترکیب با نوع ثانویه ژنتیکی(R2)، بیش تر از آن که انتظار داشته باشید در جمعیتی دیده می شود که اجداد آن ها بعد از خارج شدن از آفریقا به مسافت های دورتری مهاجرت نموده باشند. علیرغم این گفته ها، همچنان دلیلی برای شک به این ژن سفری وجود دارد (حداقل از لحاظ کِنِث کید از دانشگاه یِل). بر اساس گفته کید، این موضوع مقداری پیچیده تر از آن است که دیگران اشاره می نمایند. کید می گوید: ژنتیک به آن شکل عمل نمی نماید، شما نمی توانید به همین راحتی چیز پیچیده ای مثل کاوشگری انسان را صرفا به یک ژن نسبت دهید. در جواب به این گفته، دابز با یکی از ژن شناس های حرفه ای به نام جیم نونان مشورت کرد تا فهم بهتری از این موضوع به دست آورد. دابز، گفته نونان را به ساده ترین شکل ممکن در چگونگی توانایی انسان در کاوشگری نقل نموده است که مربوط به عملکرد دو سیستم می شود: اندام بدن و مغز. نونان شرح می دهد که چگونه هر کدام از گونه های مختلف، دارای مجموعه ای منحصر به فرد از این دو سیستم هستند، که به آن ها اجازه می دهد تا مستعد داشتن رفتارهای مختلف باشند. طبق شرحات دابز در رابطه با انسان ها، چند تفاوت بین اندام و مغز های ما وجود دارد که می تواند ما را از رایج ترین اجدادمان یعنی میمون ها متمایز کند؛ مثل پاها و لگن که امکان راه رفتن مسافت های طولانی را به ما می دهد، دستان هوشمند و مغز هوشمندتر که خیلی آرام رشد می نماید ولی بسیار بزرگ تر از مغز میمون ها است.

در حالی که این تفاوت ها به ما به عنوان یک گونه، اجازه می دهد راحت تر مسافت های طولانی را سفر کنیم و خلاقانه تر سیاحت کنیم، علی رغم وجود تفاوت های ظاهری در آناتومی بدن ما، آرایش ژنتیکی مان همچنان تقریبا مانند میمون ها است.

دابز اشاره می نماید که این تفاوت ها برخواسته از واگرایی در نشانه های بازخورد است که به وسیله ژن های تکاملی مخابره می شوند. طبق این منطق، با توجه به ژنتیک تکاملی، آن هایی که ژن 7r را حمل می نمایند، در مقایسه با کسانی که ژن عادی DRD4 را دارند، احتمالا برنامه زمانی تقریبا متفاوتی را نیز پیروی می نمایند. از لحاظ تئوری، این تفاوت ها همچنین منتج به تفاوت های کوچکی در ترکیب اندام و مغز می شود که می تواند باعث شود این افراد تمایل بیش تری به سفر کردن داشته باشند.

در عین حال، در نظر دریافت این مطالعه که توسط گَرِت لوپورتو از هافینگتون پست اجرا شده، از اهمیت بالایی برخوردار است. در حالی که ژن تغییر پذیر DRD4-7r ممکن است تعداد بسیار زیادی از صفات شخصیتی مثبت و اکتشافی با خود داشته باشد، می تواند با رفتار عمومی نئاندرتالیک (Neanderthalic) در ارتباط باشد. بر اساس گفته لوپورتو، در حالی که حاملین این نوع ژن ممکن است شدیدا مدبر، پیشگام و خلاق بوده و همچنین برای سفردوستی مستعدتر باشند، ممکن است کاملا خارج از کنترل باشند. بنابراین، اگر احتمالا طی ماه های آینده تمایل به ترک کار و رفتن به مسافرت دارید، صبر کنید و مطمئن شوید که دارید عاقلانه عمل می کنید. گرچه، همان طور که گفتیم، سفر کردن همواره بدون برنامه ریزی هیجان انگیزتر است.

شما جزو کدام دسته از افراد هستید؟ آیا برای تان پیش آمده به طور ناگهانی تصمیم به سفر بگیرید؟