چایکوفسکی روی صحنه می ترسید سرش از تنش جدا شود! - ارانیوز

به گزارش ایسنا، چایکوفسکی با خلق بیش از 169 قطعه هنری، میراثی را به جا گذاشته که امروز هنوز هم بر موسیقیدان ها اثرگذار است.

ترکیب بندی ناب تأثیرات غربی با ملودی های فولک سنتی روسی، ملی گرایی و نبوغ او موجب خلق تعدادی از دوست داشتنی ترین و قابل تشخیص ترین قطعات موسیقی شده که تا به حال خلق شده است.

هنرآموزان موسیقی در دوره های ابتدایی شروع تحصیل خود، حقایقی اساسی را درباره این هنرمند و مشهورترین قطعات او می آموزند. به این هنرآموزان آموزش داده می شود که چگونه چایکوفسکی در Votkinsk به جهان آمد، چگونه به نخستین آهنگساز روسی تبدیل شد که امروز در سطح جهانی او را می شناسند، چگونه با اینکه در 53 سالگی (سال 1893 در پترزبورگ) درگذشت و زندگی نسبتا کوتاهی داشت، بار ها در اروپا و امریکا به عنوان رهبر مهمان دعوت شد.

این هنرمند دوره رمانتیک مهارتی برای نوشتن موسیقی داشت که احساسات آشفته او را در زندگی منعکس می کند. در حقیقت این آهنگساز چنان آثارش را به طرز درخشانی نوشته است که امروز هم با مخاطبان با موسیقی اش ارتباط برقرار می کنند.

با این حال جنبه های قابل توجهی از زندگی او وجود دارد که خیلی شناخته شده نیستند. در ادامه با خواندن این نکات می توانید بیش از پیش چایکوفسکی را بشناسید:

یکی از نقل قول های او می گوید: الهام مهمانی است که با میل به ملاقات تنبل ها نمی رود. این گفته او قطعا بیانگر این است که خودش با چنین دیدی در زندگی زیسته است. از نخستین آموزش های پیانوی او در پنج سالگی تا مرگش، این مرد همواره به کار و تعالی سوق داده شد.

همانطور که برایش آموزش دید، یک کارمند محلی در روسیه شد. در آن زمان حرفه موسیقی برای جایگاه محترم خانواده او قابل قبول نبود. پدربزرگ مادری او در نبرد پولتاوا در سال 1907 در دوره پیتر کبیر توانسته بود امتیازاتی برای خود کسب کند و پدربزرگ پدری او به عنوان فرماندار Glazov در Viatka خدمت می کرد.

در نتیجه در خانواده آن ها به مربیان موسیقی و نوازندگان مجلسی نگاهی بالا به پایین وجود داشت. به همین جهت در سال 1859 شروع کارش در دولت را شروع کرد و سه سال را در وزارت دادگستری گذراند و به سرعت به جایگاه دستیار ارشد ارتقاء یافت.

او در جوانی شیفته یک خواننده سوپرانوی بلژیکی به نام دزیره آرتو بود که در سال 1968 نامزد کردند. ولی یک اختلاف نظر در حرفه کاری، موجب جدایی آن ها شد. او بعدا اعتراف کرده بود که دزیره تنها زنی بوده که حقیقتا عاشقش بوده است.

ازدواج او با دانشجوی سابق، آنتونینا میلیوکووا، در سال 1877 تنها چند هفته به طول انجامید و به یک حمله عصبی شدید منجر شد. بعداً او مسائل این فاجعه را به خودش نسبت می داد، نه همسر سابقش.

او بعدا به مدت 13 سال با حامی مالی خود به نام نادژدا فون مک، ارتباطی مکاتبه ای داشت. این بیوه سرشناس که یک انحصار حمل و نقل چند میلیون دلاری در مرکز روسیه ایجاد کرد، از چایکوفسکی قبل و بعد از ازدواج کوتاهش با آنتونینا میلیوکوا حمایت مالی و عاطفی داشت. آن ها در مدت ارتباط خود بیش از 1200 نامه رد و بدل کردند، ولی تنها یک بار طی ملاقاتی کوتاه در سال 1879 یکدیگر را ملاقات کردند.

او طی دوران حرفه ای کاری خود نقد های تندی را مربوط به آثارش دریافت کرد. بسیاری از منتقدان احساس می کردند که آثار چایکوفسکی موجب غمگین شدن مخاطبان می شود، از این رو او و کارش را تحقیر می کردند.

به دلیل دوره زمانی منحصر به فردی که او در آن آهنگسازی می کرد، و توانایی بی همتای او در ادغام مفاهیم موسیقی غربی با مفاهیم سنتی روسی، امکان دریافت ستایش یکپارچه برای او سخت بود. در حقیقت تا اواخر دوره حرفه ای او، نبوغش مورد قدردانی قرار نگرفت، گرچه که هیچ چیز اکنون مثل آن زمان نیست.

چایکوفسکی از اختلال شدید شخصیتی به عنوان فردی ضداجتماعی و منزوی رنج می برد و به سختی حضور در صحنه را تحمل می کرد. هنگامی که به عنوان رهبر ارکستر مهمان روی صحنه می رفت، دستش را روی سرش می گرفت؛ مانند کسی که می ترسد سرش از بدنش جدا شود!

تزار الکساندر سوم در سال 1884 نشان سنت ولادیمیر را به او اعطا کرد. این عنوان موروثی اشرافیت، جایگاه اجتماعی او را در روسیه مستحکم کرد. از آن زمان به بعد کمتر درونگرا بود و محبوبیت او افزایش یافت.

چایکوفسکی اورتور 1812 خود را بسیار بلند و پر سر و صدا توصیف می کند و می گوید که آن را بدون هیچ احساس عمیقی از عشق نوشته است.