شهرداری تهران دستخوش بی تدبیری های شورای شهری ها، عمر کوتاه مسئولیت شهرداران برای کلان شهر تهران - ارانیوز

گروه اجتماعی خبرنگاران - تهران؛ نامی آشنا در سراسر دنیا، پایتخت کشوری عظیم به نام ایران که قدمتی چندهزار ساله دارد. پایتخت ایران حداقل آنقدری نام آشنا هست که در خاورمیانه مورد توجه باشد. این شهر عظیم با جمعیت هشت و نیم میلیون نفری به نوعی قلب کشور محسوب شده و ویترینی برای ارائه فناوری ها و دستاورد های جدید در حوزه شهرسازی به مهمانان خارجی است. همچنین، شهر تهران به عنوان پایتخت سیاسی احتیاجمند رعایت قوانین مهمی در حوزه شهرسازی است و به دلیل وجود تمام دستگاه های مهم دولتی و اجرایی در کشور باید از قواعد خاصی پیروی کند.

شهرداری تهران موظف است از بهشت سکان راهنمایی این کلان شهر به دست گیرد و سکان دار آن کسی نیست جز شهردار شهر. فردی که با نتخاب شورای شهر انتخاب می گردد و موظف است حداقل در بازه زمانی 4 ساله در حوزه های معاونت خدمات شهری و محیط زیست، برنامه ریزی توسعه شهری، شهرسازی و معماری و حمل و نقل و ترافیک خدمات مطلوب به شهروندان ارائه کند.

پلان اول: انتخاب شورای شهر

شورای اسلامی شهر تهران، ری و تجریش که تا دورهٔ چهارم شورای اسلامی شهر تهران بود، مرکب از 21 نفر است که با رأی مردم شهر های تهران، ری و تجریش، برای تصمیم گیری در خصوص امور مربوط به شهرداری تهران انتخاب می شوند. این شورا در مدت 4 سال وظیفه انتخاب شهردار تهران را برعهده داشته و بر قانون های اجرایی شهر تهران، ری و تجریش نظارت می نماید؛ پنجمین دوره شورای اسلامی شهر تهران، ری و تجریش سال 1396 از سوی مردم تهران انتخاب شد و ریاست آن برعهده محسن هاشمی رفسنجانی از لیست امید است.

پلان دوم: شهرداری تهران

شهرداری تهران یک مؤسسه عمومی غیردولتی است که در 12 خرداد سال 1286 خورشیدی با نام بلدیه تهران، تأسیس شد و مدیریت شهری شهر تهران را به عهده دارد. لازم به ذکر است؛ عمده درآمد شهرداری تهران از فروش تراکم برای املاک و ساخت و ساز ها می باشد، چرا که شهرداریِ شهر تهران به صورت خودگردان اداره می گردد؛ و به جز بعضی یاری های دولتی که فقط به حمل و نقل عمومی مربوط است هیچ بودجهٔ دولتی دیگری ندارد.

مسئولیت مدیریت این سازمان با شهردار تهران است که پیش از این با حکم وزیر کشور ایران منصوب می شد، اما اکنون به وسیله رای گیری در شورای شهر تهران انتخاب می گردد و به وزارت کشور معرفی شده و وزارت کشور با آنالیز صلاحیت منتخب شورا حکم شهرداری را صادر می نماید.

پرده اول از یک انتخاب: عمر کوتاه مسئولیت شهرداران برای کلان شهر تهران

به صورت عرف هر شهردار برای یک دوره 4 ساله انتخاب می گردد و همانطور که گفته شد این وظیفه بر عهده شورای اسلامی تهران، ری و تجریش است. با انتخاب لیست امید حالا وظیفه معرفی یک شهردار بود. فردی که مسئولیت خطیری برعهده داشت، زیرا باید به جای محمدباقر قالیبافی می نشست که با سابقه کاری 144 ماه در مسند شهرداری تهران پرسابقه ترین شهردار به حساب می آمد و خب طبیعی هم بود که در چنین بازه زمانی طولانی اقداماتی زیرساختی و روبنایی هم اجرا شده است.

در انتخاب اولین شهردار تهران توسط پنجمین شورای شهر تهران، ری و تجریش قرعه به نام مصطفی سلیمی افتاد که سابقه شهرداری منطقه شش تهران را برعهده داشت. وی تنها چند ساعت از جایگاه مردی مراقبت کرد که در تاریخی نه چندان دور تیتر اول همه خبرگزاری ها شد.

مردی هزار پُست و هزار مشکل!

در سال که گذشت نام یک مسئول تقریبا تا مدت ها تیتر اول خبرگزاری ها و نقل محافل مردم بود. محمدرضا نجفی که زمانی در جایگاه وزارت آموزش و پرورش حرف های عجیبی به زبان می آورد و ایده هایش شبیه اصول آموزشی کشور نبود، بلافاصله به جای سرپرست یک روزه تهران نشست و زمام امور را به دست گرفت. در تمام مدتی نجفی در این پست قرار داشت حتی یک مورد کاری مطلوب در کارنامه وی ثبت نشد. وی پس از مدت نزدیک به شش ماه بیماری قلبی را بهانه نموده و از سمت خود کناره گیری کرد و در کمتر از یک به جرم قتل بازداشت و روانه زندان شد.

نجفی که رفت باز هم شهرداری تهران بی صاحب ماند، شورای شهر تهران که ناتوان از انتخاب یک شهردار کاربلد برای پایتخت بود به سراغ یک سرپرست جدید رفت؛ سمیع الله حسینی مکارم که تنها یک ماه بار این مسئولیت را به دوش کشید و سیدمحمدعلی افشانی جای او را گرفت، اما افشانی هم همچون نجفی در مدت 6 ماه عطا تهران را به لقایش بخشید و راه استعفا را در پیش گرفت. اتفاقی که کمتر در حوزه شهری دیده شده بود.

تکیه استاد واردات مدیر خارجی به جایگاه شهرداری!

7 آذر 97 پیروز حناچی راهی بهشت شد و تا امروز در این خیابان در حال آمد و شد است. شهردار جدید تهران که سابقه طولانی در حوزه شهری و شهرسازی داشت بیشتر از آنکه بخواهد به دنبال کار های اجرایی باشد و تغییری در سیستم شهر تهران داده و به بهبود شرایط یاری کند برای خود جنجال درست میکرد. حناچی را به نوعی می تواند مرد دوربینی نامید که هر از گاهی با کارهایش عجیبش به رسانه ها هم می رسید. شاید یکی از جنجالی ترین صحبت های حناچی ایده وارد کردن مدیر از خارج بود که حواشی بسیاری را برای او به دنبال داشت.

پرده دوم: شهرداری تهران دستخوش بی تدبیری های شورای شهری ها

نگاهی به کارنامه سه ساله شورای شهر تهران نشان می دهد که مهمترین و شاخص ترین فعالیت های اجرا شده بیشتر به بی نظمی در کلان شهر تهران منجر شده است. بیش از 33 درصد مردم تهران معتقدند که شهرداری هیچ کار مهمی ننموده است. به طور مثال در مسئله بحران آلودگی هوا تهران در سال 97 تنها 17 روز هوای پاک را تجربه کرد آن هم به لطف باد و باران، که نشان دهنده بی برنامگی مدیران شهری در کاهش این معضل به حساب می آید.

البته شهرداری تهران و درراس آن شورای شهر کوشش کردند با تغییر ساختار طرح ترافیک به کاهش آلودگی هوا یاری نمایند، طرح یکه با انتقاد های فراوان همراه بود و نه تنها نتوانست آلودگی را کم کند بلکه در بخش هایی نیز بار ترافیکی را افزایش داد. شاید هزینه ای که برای اجرای این طرح شد اگر در بخش هایی همچون حمل و نقل عمومی هزینه می شد نتیجه مطلوب تری را به همراه داشت. البته شهرداری تهران در یک کوشش عجیب در بدو ورود خط 7 مترو تازه افتتاح شده را به بهانه عذم ایمنی برای مدت بیش از یک سال تعطیل کرد، اما دوباره با همان شرایط نیمه کاره ناچار به افتتاح بعضی ایستگاه ها شد و جالب این است که هنوز هم پس از گذشت 3 سال هیچ اقدام جدیدی در سرانجام کار ایستگاه های به جامانده در این خط ننموده است.

شهرداری با درآمد هایی که در اختیار دارد و همچنین حمایت های دولتی می توانست اتوبوس های جدیدی را به ناوگان حمل و نقل عمومی اضافه کند که خب در این مورد هم به چند وعده اکتفا شده و هنوز کار عملی به آن صورت دیده نشده است.

در حوزه زیباسازی نیز بسیاری از اقدامات اجرا شده همان برنامه های اجرایی از سال های قبل است و در عمل هیچ تغییری در ساختار های شهری یا ایجاد بوستان جدید در کلان شهر تهران نبوده ایم.

البته شاید کم لطفی باشد اگر به یک اقدام عجیب شهرداری و شورای شهر اشاره نکنیم. این دو دستگاه اجرایی شهر تهران بد طولایی در تغییر نام اتوبان ها و خیابان ها داشته و البته چند کوشش ناکام نیز برای نصب سردیس هنرمندان بود که به دلیل عدم تشابه سردیس با چهره چندباری به تعویق افتاد. گرامی داشت نام هنرمندان و شعرااز عظیمترین دغدغه های شورای شهر تهران به حساب می آید تا جایی که در اولین جلسه سال 97 مصوب می گردد که نام 12 خیابان به نام 12 شاعر ایرانی تغییر کند.

حق شناس رئیس کمیسیون نامگذاری شورای شهر تهران در خصوص نامگذاری معابر به نام مابقی هنرمندان با اشاره به نامگذاری خیابان ج به نام جمشید مشایخی در اولین جلسه شورا در سال جدید گفت: به خبرنگاران گفته بود: یکی از ملاحظاتی که همیشه سعی در پاسخگویی به آن داشتیم این بود که چرا تا فوت افراد و شخصیت ها صبر می کردیم و بعد از فوت شان خیابانی به نام آن ها نامگذاری می شد که به نوعی مرده پرستی بود چرا که معتقد بودیم تا زمانی که چهره های ملی و شخصیت ها در قید حیات هستند چنین اتفاقی رخ دهد تا موجب اثرگذاری در جامعه گردد.

البته تکریم هنرمندان و اندیشمندان کشور کاری پسندیده است، اما آیا جزو ضروریات به شمار می رود یا خیر یک سوال اساسی است. اینکه آیا شهرداری و شورای شهر کار های مهم تری در حوزه شهرسازی، مدیریت شهری یا حمل و نقل و ترافیک ندارند که تمام جلسات خود را صرف نام برای خیابان ها می نمایند؟ آیا شورای شهر تهران علاوه بر خرید تبلت های گران قیمت و خودرو های صفر برای رفت و آمد اعضای شورای از هزینه بیت المال کار دیگری نداشته که بخواهد بر آن نظارت کند؟

تهران شهری با هزار قومیت است و مهمانان بسیاری از کشور های دنیا برای انجام ارتباطات دیپلماتیک به آن رفت و آمد دارند، همچنین تمام سفارت خانه ها در این کلان شهر قرار گرفته است و در واقع تهران نمایشی از کل فرهنگ کشور است. اگر قرار است فرهنگ ایرانی اسلامی را به دنیا معرفی کنیم نباید از تهران کار را شروع کرد؟ آیا ویترین فرهنگی کشور ما احتیاج به توسعه و رشد ندارد؟

بسیاری از گردشگرانی که به کشور وارد می شوند به دنبال نام خیابان ها نیستند بلکه مایلند به بنا های تاریخی و توریستی سری بزنند و هر چه این بخش ها گسترده تر باشد رضایتمندی گردشگران را به دنبال خواهد داشت. از سوی دیگر هنوز فرهنگ ترافییکی تهران ارتقا نداشته و این احتیاجمند فرهنگ سازی است که بخش عمده ای از آن را معاونت فرهنگی شهرداری تهران برعهده دارد و عملا همکاری از سوی این بخش ها دیده نشده است.