معرفی کتاب و فیلم: گتسبی بزرگ - ارانیوز

باید بگویم، در بسیاری موارد شخصی که ابتدا کتاب را خوانده باشد، از تماشا فیلم ناامید می گردد، هر چه باشد با چند ساعت فیلم نمی توان به صورت دقیق یک تاب حجیم را بازسازی کرد، البته در مواردی هم مشکل زمان کوتاه فیلم ها نیست، بلکه درک نادرست یا ناتوانی کارگردان یا بازیگران، دخیل هستند.

اما این بار، من فیلم گتسبی بزرگ را قبل از خواندن کتابش که نوشته اسکات فیتس جرالداست، دیدم. خوانندگان کتابخوان شاید تعجب نمایند که چرا من وقتی کتاب، مترجم نامداری مثل کریم امامی دارد، تا حالا کتابی را که اتفاقا حجیم نیست، نخوانده ام، باید بگویم دست کم دوبار خواندن کتاب را آغاز کردم و هر دو بار به خاطر مشغله و هم به خاطر اندکی روان نبودن یا قدیمی بودن ترجمه، از خواندن کتاب بازماندم، البته الان انگیزه زیادی برای خواندن کتاب دارم.

انتشارات نیلوفر و امیرکبیر این کتاب را منتشر نموده اند، کتاب را می توانید به صورت آنلاین از اینجا خریداری کنید.

اما خود فیلم، بسیار تماشای است و قطعا تماشا آن را در این روزها که فیلم های تابستانی پاپ کورنی روی پرده ها هستند، توصیه می کنم.

باز لورمان، کارگردانی فیلم گتسبی بزرگ را برعهده داشت، فیلم مقداری پر زرق و برق ساخته شده است، نظر شخصی من این است که شاید بهتر بود با کاستن از مقداری از این زرق و برق، کارگردان روی روابط بین آدم ها تأکید می کرد، مثلا من آن نماهای مصنوعی دور از بناها و جاده ها و اماکن را برای این فیلم کلاسیک که نیویورک دهه های 1920 را نشان می دهد، ضروری نمی دانم.

یکی از مسائل عمده هالیوود در سال های اخیر این بوده است که عشق و عاشقی ناب را کمتر می تواند، با دقت به تصویر بکشد، به عبارتی عشق هایی بین کاراکترهای فیلم درست می نماید، بسیار آبکی اند. در گتسبی بزرگ هم به نظرم، اقتباس سینمایی نتوانسته حق عاشقی بین دیزی و گتسبی، سابقه و اشتعال آن را نمایش دهد. هرچند به مراتب فیلم لورمان از فیلم های دیگر بهتر بوده است.

موسیقی فیلم بسیار جالب توجه می نماید و آدم را تشویق می نماید که کل ساندترک فیلم را دانلود کند.

دی کاپریو در نقش گتسبی بازی بسیار خوبی دارد و میمیک ها صورت اش عالی هستند و به خوبی عشق، شیدایی، انتظار و اضطراب را برمی آید، اما در مقابل توبی مگوایر که وظیفه خطیر، راوی بودن را بر دوش می کشد، هنوز در فیلم زیر سایه مرد عنکبوتی است و فکر بیننده هر چقدر سعی می نماید، نمی تواند از سابقه قبلی او به درآید، به گمانم، این نقش بهتر بود بر عهده بازیگر دیگری گذاشته می شد.

جوئل ادرگرتوندر فیلم گتسبی بزرگ، شاید همپای دی کاپریو خوب بازی نموده باشد و حتی در برخی از قسمت ها بهتر از او، اما به جای کری مولگیانهر بازیگر زن بلوند دیگری با مهارت میانه در نقش دیزی می گذاشتیم، باز هم همین نتیجه را می گرفتیم. البته خرده ای هم به بازی او نمی گردد گرفت.

کارگردان در بازسازی محیط و روح نیویورک شلوغ و رو به رشد دهه 1920، پیروز بوده است. برخی از سکانس ها هم بسیار خوب از آب درآمده اند.

در خاتمه فیلم، تقریبا عین عبارات خاتمه رمان تکرار می گردد، این عبارات و آن نمای روی اسکله از دی کاپریو در حالی که دستانش را به سمت چراغ سبز دراز نموده است، بسیار مسحورنماینده هستند، البته زیبایی این عبارات را فقط وقتی می توانید درک کنید که کتاب یا فیلم گتسبی بزرگ را خوانده یا دیده باشید:

و در آن حال که آنجا نشسته بودم و بر دنیای ناشناس کهن اندیشه می کردم، به فکر اعجاب گتسبی در لحظه ای افتادم که برای اولین بار چراغ سبز انتهای لنگرگاه دیزی را یافته بود. از راه دور و درازی به چمن آبی رنگش آمده بود و رؤیایش لابد آنقدر به نظرش نزدیک آمده بود که دست نیافتن بر آن تقریبا برایش محال می نمود. اما نمی دانست که رؤیای او همان وقت دیگر پشت سرش، جایی در سیاهی بزرگ پشت شهر، آنجا که کشتزارهای تاریک جمهوری زیر آسمان شب دامن گسترده اند، عقب مانده است.

گتسبی به چراغ سبز ایمان داشت، به آینده لذت ناکی که سال به سال از جلوی ما عقب تر می رود. اگر این بار از چنگ ما گریخت، چه باک، فردا تندتر خواهیم دوید و دست هایمان را درازتر خواهیم کرد و خاتمه یک بامداد خوش …

و بدین سان در قایق نشسته پارو برخلاف جریان آب می کوبیم و بی امان به طرف گذشته روان می شویم.