غزلی زیبا از سهراب سپهری - ارانیوز

به گزارش خبرنگاران به نقل شهرستان ادب ، شاید برای دوست داران شعر سهراب سپهری جالب توجه باشد که بدانند او کار شاعری خود را با سرودن غزل آغاز کرده است و سرنوشت اولین گام های شعری اش با همیاری مشفق کاشانی، شاعر سبک هندی، شکل گرفته است. در همان روزگاری که به گفتۀ خود کمتر کتاب می خواند و بیشتر نگاه می کند. همان روزهایی که سهراب با شعرهای مشفق آشنا می شود و مشفق او را به معنای واقعی کلمه می بیند و مشوّق او در راه نوشتن می شود.

سهراب خود می گوید آنچه آن روزها می نوشته، شعر نبوده و دو دفتر از این سروده ها را سوزانده است. سهراب آن روزها را روزهای آموختن فن شاعری و آشنایی با هنر نقاشی می داند. اما تعداد اندکی غزل - و البته اشعاری در قالب های دیگر- از این دوران زندگی او در دست است که دارای ارزش و زیبایی های ادبی هستند.

با هم به خوانش غزلی از میان معدود غزل های باقی ماندۀ سهراب سپهری می پردازیم. غزلی که احساس می شود نسبت به دیگر غزل ها و شعرهای کلاسیک او که مشق های اولیۀ سهراب بوده اند، بیشتر به جهان شعری و نگاه شخصی وی نزدیک است و می تواند نمایندۀ شعر او در قامت غزل باشد.

اشک می بارم، بیا این ابر و باران را ببین

دشتِ تر را دیده ای، دریای دامان را ببین

تار و پودِ گلشن از آهنگِ من آتش گرفت

سوز بنگر، ساز بنگر، پردۀ جان را ببین

طرحِ خاموشی فکن تا وارهی کم کم ز رنگ

پرده بردار از نگاه و نقش ایوان را ببین

نیست در جهانی پیدا جلوه گاهِ راز عشق

دیده را بر هم گذار و یار پنهان را ببین

جلوۀ معنی کند روشندلان را محو شوق

دیدۀ شبنم شو و خورشیدِ رخشان را ببین

بادِ وحشت می رُباید نقش پا ای بی خبر

چند گامی همرهِ ما شو، بیابان را ببین

رو صفای خویش را ای دل ز آب دیده جوی

ابر می گرید بیا صحرای خندان را ببین

فصل سرمستی رسید و ما همان سرگشته ایم

گردشی کن در چمن، بادِ بهاران را ببین

هستی ما مشتِ خاکی تیره و سرگشته بود

گردبادِ تارِ گَردآلودِ گردان را ببین