دلم برای مدرسه تنگ نمی گردد - ارانیوز

نیمکت های مدرسه ما حسابی کهنه اند. کلاسمان کولر ندارد و تقریباً این روزها تا مرز آب پز شدن پیش می رویم. اما این ها ظاهر مسئله است... واقعیت این است که کتاب هایمان جذاب نیست. وقتی به آینده نگاه می کنم، می بینم برخی از درس ها واقعاً در سرنوشتمان هیچ تأثیری ندارند. آن هایی هم که اختصاصی اند و به درد می خورند، آن قدر در تست هایشان اسیر می شویم که فراموش می کنیم اصل مطلب چیست. انگار دوازده سال آن ها را می خوانیم که یک روز تابستانی برویم سر جلسه ای چهار ساعته بنشینیم، تست بزنیم و ما را به رتبه و درصد خوب برساند و به آن درس بگوییم: به سلامت.

معلمی شغل محترمی است، اما همه معلم ها خوب درس نمی دهند یا کوشش نمی نمایند وجه دیگری از درس را به بچه ها یاد بدهند یا ظرفیت سؤال خارج از درس ندارند. مسئولانی که دور یک میز می نشینند و برای روزهای رنگارنگ ما برنامه های خاکستری تدارک می بینند. بدون این که نظرمان را بخواهند، فقط متکی می شوند به اعداد و ارقام...

ما کجا باید زندگی کردن یاد بگیریم؟ چه کسی باید به ما یاد بدهد شهروند خوبی باشیم یا چگونه نوجوانی کنیم و...

شاید زمانی که بزرگ شوم، دلم برای برخی از معلم هایی که همراهم بودند و به من چیزهایی فراتر از درس یاد دادند تنگ گردد یا برای برخی از دوستانم، اما فکر نمی کنم وقتی بزرگ شدم، بخواهم دوباره به مدرسه برگردم.

زینب محمدی،17ساله از شهرقدس

تصویرگری: صبا عندلیب